Park Belzacki

---

Historia parku

Park Belzacki został założony w drugiej połowie XIX wieku. Jest to historyczna pozostałość po parku dworskim, który przyjmuje kształt nieregularnego czworoboku. Przed wybuchem II wojny światowej ten urokliwy teren pozostawał w rękach prywatnych. Ostatnim właścicielem parku była rodzina Stokowskich.

Po zakończeniu II wojny światowej park uległ przekształceniu w park miejski, co umożliwiło szerszemu gronu mieszkańców korzystanie z jego dobrodziejstw. Warto również zaznaczyć, że w południowej części parku znajdował się do 1974 roku murowany dwór, znany jako Zajazd Bełzatka. Jego początki sięgają przełomu XVIII i XIX wieku.

Przyroda

Park Belzacki to miejsce, w którym przyroda zachwyca różnorodnością i wiekiem drzew. W parku znajduje się wielka liczba starych drzew liściastych oraz iglastych, których wiek szacuje się na od 80 do 200 lat. Warto wspomnieć, że najstarsze zadrzewienia sięgają początku XIX wieku, jednak większa ich część została zasadzone pod koniec XIX oraz na początku XX wieku, co wiąże się z czasem zakupu terenu pod park.

Wśród drzew dominuje wiele gatunków, takich jak: klony srebrzyste, klony jawory, klony zwyczajne, a także lipy drobnolistne, buki zwyczajne oraz brzozy brodawkowate. W parku nie brakuje również robinii białych, wierzby białej oraz żywotników i świerków pospolitych.

Oprócz powszechnie występujących drzew, park jest domem dla starych drzew rzadkich gatunków. Znajdziemy tu między innymi sosnę wejmutkę, sosnę limba, choinkę kanadyjską, daglezję zieloną, a także dąb błotny i jesion wyniosły. Na terenie parku wyróżnia się również stara aleja głogów jednoszyjkowych, co dodatkowo podkreśla jego urok.

Warto również zwrócić uwagę na niektóre z rosnących tu okazów, które mają status pomnika przyrody. Należą do nich: 2 klony srebrzyste, 2 jesiony wyniosłe, orzech czarny, dąb błotny oraz buk pospolity. Te unikalne drzewa stanowią nie tylko atrakcję dla miłośników natury, ale także są cennym bogactwem regionalnym.

---

Oceń: Park Belzacki

---