Andrzej Ćwikliński

Był synem Stanisława i Zofii z Popławskich. Po zakończeniu nauki w liceum nauczycielskim w Piotrkowie Trybunalskim, postanowił podjąć kroki zmierzające do wstąpienia w stan duchowny. Jego formacja miała miejsce w takich miejscach jak Tyniec, Kraków i Czerwińsk. Od 1956 roku aktywnie działał w środowisku polskich starokatolików oraz w misji skierowanej do staroobrzędowców (popowców).

Współpraca z biskupem Ignacym Wysoczańskim otworzyła przed nim nowe możliwości, a także doprowadziła do jego działania jako emisariusza w sprawie unii kościelnej, która miała na celu stworzenie jedności między Kościołem Starokatolickim na Węgrzech a Wschodnim Kościołem Staroobrzędowym w Polsce. W ramach tej misji odwiedzał Budapeszt, gdzie prowadził rozmowy z biskupem Marią Ottonem Fehérvárym.

Jako duszpasterz, Ćwikliński pełnił swoją posługę we Wrocławiu, Krakowie oraz Olsztynie. W 1960 roku, na wzór wschodni, przyjął imię zakonne Andrzej. Ignacy Wysoczański nominował go na staroobrzędowego eparchę olsztyńsko-białostockiego i udzielił mu sakry biskupiej, którą miała również potwierdzić osoba biskupa Marii Ottona Fehérváry.

W 1962 roku Ćwikliński był uczestnikiem sakry Jakuba Jana Antoniego Malczewskiego, asystując Ignacemu Wysoczańskiemu. Jego aktywność nie ograniczała się tylko do posługi duszpasterskiej; brał też udział w działaniach mających na celu rejestrację prawną Wschodniego Kościoła Staroobrzędowego w Polsce oraz w pozyskiwaniu obiektów sakralnych w regionie Mazur. Był współzałożycielem stowarzyszenia Chrześcijańska Misja Filantropii Pokoju Świata.

W wyniku nieporozumień oraz nieudanych prób przejęcia władzy w 1962 roku, Ćwikliński postanowił zerwać współpracę z Ignacym Wysoczańskim i opuścił Polskę. W 1964 roku znalazł się w Kanadzie, gdzie dołączył do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego, stając się duchownym w diecezji Buffalo-Pittsburgh PNKK. Biskup Tadeusz Zieliński skierował go do pracy jako wikariusz w parafii św. Jana Chrzciciela w Toronto, a w 1965 roku mianował proboszczem parafii Świętego Krzyża w Montrealu.

Pod jego kierownictwem powstał nowoczesny kościół parafialny w dzielnicy Rosemont, co znacznie wpłynęło na życie religijne tej społeczności. Od 1968 roku był księdzem diecezji kanadyjskiej PNKK, a od 1971 roku członkiem Rady Głównej PNKK. W 1974 roku objął stanowisko administratora senioratu wschodniego diecezji kanadyjskiej, a od 1976 roku zasiadał w komisji Rady Głównej PNKK odpowiedzialnej za misje w Brazylii.

Niestety, jego życie zakończyło się w wyniku białaczki. Po śmierci został pochowany w Montrealu, jednak urnę z jego sercem złożono w grobie rodzinnym na cmentarzu w Piotrkowie Trybunalskim, co przypomina o jego charytatywnym wkładzie oraz nieustannej pracy na rzecz wspólnoty.