Antoni Woroniecki, który przyszedł na świat 1 kwietnia 1907 roku w Piotrkowie Trybunalskim, został jednym z najbardziej znaczących polskich duchownych rzymskokatolickich. Jego życie zakończyło się 5 maja 1995 roku w Łodzi.
Był on nie tylko duchownym, ale również uznawanym kanonikiem, prałatem i infułatą. Posiadał tytuł doktora prawa kanonicznego, co podkreślało jego głęboką wiedzę oraz zaangażowanie w rozwój kościelnej edukacji.
Jako wykładowca oraz przez wiele lat rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi, Antoni Woroniecki odegrał kluczową rolę w formacji duchowej przyszłych kapłanów, przekazując im nie tylko wiedzę teologiczną, ale i wartości etyczne.
Życiorys
Pochodzenie Antoniego Woronieckiego związane było z parafią św. Jacka i św. Doroty, znajdującą się w Piotrkowie Trybunalskim. W roku 1925, po ukończeniu lokalnego Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego, uzyskał maturę. Wkrótce po tym złożył śluby wstąpienia do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku. Po upływie roku przeniósł się jednak do łódzkiego seminarium, gdzie w 1929 z wyróżnieniem zakończył studia. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk biskupa Wincentego Tymienieckiego.
Po święceniach pełnił różne funkcje w kościele, takie jak wikariusz, prefekt szkół oraz kapelan sióstr zakonnych, w tym Urszulanek i Pasterek. Zajmował się również kwestiami administracyjnymi jako notariusz oraz obrońca węzła małżeńskiego w Sądzie Biskupim, a także kanclerz Kurii. Dzięki uzyskaniu zgody biskupa, mógł kontynuować kształcenie na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w dniu 28 czerwca 1935 roku obronił swoją pracę doktorską z zakresu prawa kanonicznego.
W trakcie II wojny światowej, Woroniecki nadzorował życie religijne w parafiach: św. Antoniego w Tomaszowie Mazowieckim, a także w Piotrkowie Trybunalskim przy św. Jacku, jak również w parafii Podwyższenia Świętego Krzyża w Łodzi.
Po zakończeniu działań wojennych, dnia 3 sierpnia 1945 roku, otrzymał nominację na wicerektora łódzkiego Seminarium Duchownego. W dniu 19 lutego 1947 roku został mianowany rektorem tego seminarium, pełniąc tę funkcję przez niemal trzy dekady, jednocześnie wykładając prawo kanoniczne.
W 1989 roku, z powodu udaru mózgu, przeszedł częściowy paraliż, co uniemożliwiło mu sprawne poruszanie się. W tym czasie osiedlił się ponownie w seminarium duchownym, gdzie zapewniono mu stałą opiekę. Tam też, w otoczeniu Sakramentów Świętych, zmarł, a jego pogrzeb odbył się 8 maja 1995 roku na cmentarzu w Piotrkowie Trybunalskim.
Tytuły, godności i odznaczenia, które uzyskał:
- Protonotariusz apostolski,
- Prałat honorowy Jego Świątobliwości, 5 listopada 1964,
- Szambelan papieski,
- Kanonik honorowy Katedralnej Kapituły Łódzkiej,
- Kustosz i scholastyk Katedralnej Kapituły Łódzkiej, 25 kwietnia 1962,
- Odznaczony rokietą i mantoletem.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Klemens z Piotrkowa | Marek Marczak | Jisra’el Me’ir Lau | Wincenta Jadwiga Jaroszewska | Waldemar Kulbat | Szczęsny Starkiewicz | Wincenty Tymieniecki | Andrzej ĆwiklińskiOceń: Antoni Woroniecki