Olga Lipińska

---

Życiorys

Artystka przyszła na świat w Piotrkowie, jednak jej pobyt w tym mieście trwał jedynie kilka miesięcy. Szkołę średnią ukończyła w żeńskim XII Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Skłodowskiej-Curie, zlokalizowanym na Saskiej Kępie w Warszawie. Następnie studiowała na Wydziale Reżyserii PWST w Warszawie, które ukończyła w 1964 roku. Poza tym próbowała swoich sił na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie studia z zakresu historii sztuki nie doczekały się finalizacji. W czasie kształcenia w PWST występowała w Studenckim Teatrze Satyryków, a zaczynała swe działania jako asystentka reżysera Jerzego Markuszewskiego.

Pełniąc funkcję dyrektorki Teatru Komedia w Warszawie w latach 1977–1990, zrealizowała szereg spektakli dla Teatru Telewizji, w tym takie tytuły jak: „Damy i huzary” (1973), „Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna” (1985), „Gwałtu, co się dzieje!” (1992), „Zemsta” (1994), „Baryłeczka” (1995), „Ja się nie boję braci Rojek” (2003) oraz „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i górale” (2007). Oprócz tego tworzyła kabarety dla Telewizji Polskiej, takie jak „Głupia sprawa” (1968–1970), „Gallux Show” (1970–1974), „Właśnie leci kabarecik” (1975–1977), „Kurtyna w górę” (1977–1981) oraz „Kabaret Olgi Lipińskiej”. W latach 1990–1992 prowadziła autorski talk-show w TVP1 o nazwie „Piosenki z Kabaretu Olgi Lipińskiej”, gdzie gościła znane osobistości związane z polską kulturą oraz sztuką. Wiosną 2006 roku miała zaszczyt być jurorką w popularnym programie telewizyjnym „Show!Time”.

Aktywność społeczna

W latach osiemdziesiątych, według niektórych relacji prasowych, aktywnie uczestniczyła w próbach przełamania bojkotu telewizji przez aktorów. Artystka jednakże wielokrotnie zaprzeczała tym oskarżeniom, odnosząc się do ostracyzmu, który ją dotknął po wprowadzeniu stanu wojennego. Jej spektakl „Balladyna” miał swoją premierę, gdy w Polsce panowały represje, jednak materiał ten został zrealizowany przed tym wydarzeniem. Podobnie jak inni pracownicy telewizji, do wiosny 1982 roku nie mogła dostać się do zgromadzonego budynku telewizji.

W 1992 roku włączyła się w działania Zbigniewa Bujaka, który nawoływał do przeprowadzenia referendum w sprawie ustawy antyaborcyjnej. Kolejne dziesięć lat później, wraz z innymi przedstawicielkami, podpisała list apelujący do Parlamentu Europejskiego z prośbą o interwencję w sprawie liberalizacji prawa aborcyjnego przez rząd polski. Małgorzata nie kryła swojego krytycznego stosunku do prezydentury Lecha Wałęsy, a w wyborach prezydenckich w 1995 roku wsparła Jacka Kuronia z Unii Wolności. Działała również w komitecie wyborczym Włodzimierza Cimoszewicza w 2005 oraz wspierała Aleksandra Kwaśniewskiego w 2000 roku. W 2003 roku sprzeciwiała się umieszczeniu Invocatio Dei w preambule konstytucji europejskiej oraz reagowała na kwestie związane z traktatem nicejskim z 2001 roku, zbierając także podpisy pod inicjatywami politycznymi.

W 2005 roku, w obronie Małgorzaty Niezabitowskiej, odważnie stanęła w obronie jej dobrego imienia przed oskarżeniami Krzysztofa Wyszkowskiego oraz dziennika „Rzeczpospolita” o współpracę z Służbą Bezpieczeństwa.

Publicystyka

W swojej karierze, przez kilkanaście lat, regularnie współpracowała z „Twoim Stylem”, gdzie publikowała felietony, które w 2005 roku zebrano w książce pt. „Mój pamiętnik potoczny”. Kolejne tomy, takie jak „Co by tu jeszcze…” (2009) oraz „Jeszcze słychać śmiech…” (2013), ukazywały jej obserwacje i przemyślenia z lat późniejszych. W ostatnim felietonie wyraziła chęć zakończenia działalności publicystycznej, co wiązało się z jej narastającym pesymizmem, który był wynikiem deprecjacji poziomu intelektualnego w społeczeństwie, szczególnie wśród młodzieży.

Rodzina

Jej mężem był dziennikarz radiowy Andrzej Wiktor Piotrowski, który zmarł w 1996 roku. Olga nie ma dzieci, co było świadomym wyborem. Miała także siostrę, Barbarę.

Odznaczenia i nagrody

Olga Lipińska, znakomita postać w polskim świecie kultury, została uhonorowana licznymi odznaczeniami i nagrodami, które świadczą o jej bogatej karierze artystycznej. Oto zestawienie najważniejszych nagród:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005),
• Odznaka Zasłużony Działacz Kultury,
• „Złoty Ekran” za rok 1967 za reżyserię cyklicznych programów rozrywkowych (1968),
• Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji I stopnia za cykl telewizyjnych programów rozrywkowych Właśnie leci kabarecik (1977),
• Nagroda Zespołowa na II Festiwalu Filmów i Widowisk Telewizyjnych w Olsztynie za realizację widowiska teatralnego Skiz (1978),
• Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za reżyserię spektaklu Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna (1987),
• Wiktor – trzykrotnie (1992, 1993 i 1999),
• Honorowa Odznaka ZAiKS-u z okazji 75-lecia Stowarzyszenia,
• Super Wiktor (1995),
• Złoty Laur „Przekroju” (na 50-lecie pisma) za piosenkę „Urzędnicy Pana B.”,
• Kowadło – nagroda przyznawana przez Stowarzyszenie „Kuźnica” (1997),
• Nagroda Specjalna na II Festiwalu Dobrego Humoru w Gdańsku dla programu Kabaret Olgi Lipińskiej (2001),
• Nagroda na IV Festiwalu Dobrego Humoru w Gdańsku dla Kabaretu Olgi Lipińskiej w kategorii „najdowcipniejszy program rozrywkowy” (ex aequo z Januszem Zaorskim) (2003),
• Złoty Miedziak na XII Polkowickich Dniach Teatru w Polkowicach w kategorii „najlepsza reżyseria” – za spektakl Pułapka na myszy z Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, „w którym po mistrzowsku połączyła cechy opowieści kryminalnej z humorem najwyższych lotów” (2010).

---

Oceń: Olga Lipińska

---