Tadeusz Marian Niwiński to postać o bogatym dorobku, urodzony 31 października 1906 roku w Piotrkowie Trybunalskim, odgrywał kluczową rolę w polskim przemyśle. Jego wkład w rozwój technologii oraz organizację sektora przemysłu papierniczego czyni go ważną osobowością w historii chemii przemysłowej.
Zmarł 20 października 1967 roku, pozostawiając po sobie trwały ślad w branży, której poświęcił swoje życie zawodowe.
Życiorys
Tadeusz Niwiński, urodzony w 1906 roku, był synem Wiktora, nauczyciela muzyki, oraz Alicji z Mańkowskich. Swoją edukację rozpoczął w gimnazjum we Włocławku, które ukończył w 1925 roku. Z kolei w 1931 roku zdobył dyplom magistra inżyniera na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. Po zakończeniu studiów odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Służby Łączności w Zegrzu.
W 1932 roku rozpoczął pracę jako kierownik laboratorium w Fabryce Celulozowo-Papierniczej we Włocławku. Aż do rozpoczęcia II wojny światowej, był zaangażowany w budowę oraz uruchomienie w kraju nowoczesnej fabryki celulozy siarczanowej, w której następnie pełnił funkcję kierownika produkcji. W 1939 roku, po mobilizacji, znalazł się najpierw w Rumunii, a następnie w Francji i Anglii, gdzie służył jako oficer uzbrojenia oraz kierownik laboratorium węgla aktywnego w Londynie.
Po wojnie, w grudniu 1945 roku, Niwiński wrócił do Polski, gdzie rozpoczął pracę jako główny chemik w Zakładach Celulozowo-Papierniczych we Włocławku, a od 1947 roku pełnił funkcję dyrektora technicznego tych Zakładów. W 1951 roku przeszedł do Biura Projektowania Przemysłu Papierniczego w Łodzi, gdzie jako generalny projektant prowadził ważne prace, które znacząco przyczyniły się do rozwoju polskiego przemysłu papierniczego. W szczególności, był kluczowy dla rozwoju Fabryki Celulozy w Jeleniej Górze (w ramach Zakładów Włókien Chemicznych Chemitex-Celwiskoza) oraz dla swojego macierzystego zakładu, gdzie zainicjował uruchomienie oddziału celulozy słomkowej.
W ramach swoich obowiązków Niwiński realizował także projekty poza granicami kraju, na przykład w Fabryce Celulozy w rumuńskiej Braili. Publikował wiele artykułów w czasopiśmie „Przegląd Papierniczy”, gdzie znany był z dbałości o poprawność języka technicznego oraz terminologii w branży papierniczej. Poza tym, redagował kącik językowy i zasiadał w Radzie Programowej tego periodyku. Jest współautorem podręczników dla branży, takich jak „Poradnik papiernika” oraz „Produkcja celulozy z drewna”.
Ogromne zaangażowanie Niwińskiego w rozwój wiedzy oraz edukację przejawiało się również w działalności dydaktycznej – uczył w Technikum Papierniczym we Włocławku, a także prowadził wykłady na Politechnice w Łodzi. Dodatkowo, aktywnie uczestniczył w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Przemysłu Papierniczego, gdzie pełnił rolę wiceprzewodniczącego Zarządu Głównego w latach 1956–1957 oraz 1960–1963.
W trakcie swojej kariery, Niwiński był odznaczany wieloma nagrodami, w tym odznaką Przodownika Pracy (1953), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1954), Złotym Krzyżem Zasługi (1956) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1967). W styczniu 1967 roku przeszedł na stanowisko starszego projektanta w dziale studiów Biura Projektowania Przemysłu Papierniczego, a jego życie zakończyło się 20 października 1967 roku; został pochowany na łódzkim cmentarzu na Dołach.
W małżeństwie z Zofią Nowacką, inżynier chemii, Niwiński miał troje dzieci – wszystkie ukończyły studia w obszarze nauk ścisłych. Córka Teresa (1934–1968) studiowała fizykę, córka Ewa (1937–1985, z d. Dąbrowska) zajmowała się matematyką, a syn Tadeusz (ur. 1947) uzyskał wykształcenie chemiczne. Tadeusz, obecnie mieszkający w Kanadzie, pracuje jako informatyk i jest autorem publikacji na temat osiągania sukcesu w życiu.
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Andrzej Ciszewski | Józef Orłowski (architekt) | Daoud Robert Iskander | Stanisław Kuhn | Krzysztof Fidala | Feliks Nowicki | Ignacy Kinel | Zygmunt Adamski (inżynier)Oceń: Tadeusz Niwiński (1906–1967)