Stanisław Kuhn

---

Życiorys

Stanisław Kuhn był synem Karola i uczęszczał do Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Częstochowie. Kontynuował swoją edukację, studiując na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Już podczas studiów rozpoczął swoją karierę naukową i dydaktyczną, co okazało się kluczowe dla jego późniejszych osiągnięć. W 1923 roku objął stanowisko asystenta w Katedrze Fizyki, a następnie przeniósł się do Zakładu Miernictwa Elektrycznego.

W 1926 roku ukończył studia i został starszym asystentem w Zakładzie Teletechniki. Jednocześnie pełnił funkcję wykładowcy w Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga oraz S. Rotwanda. Był częścią zespołu zajmującego się budową pierwszej automatycznej centrali telefonicznej, a po jej uruchomieniu w 1930 roku został jej kierownikiem. Dodatkowo sprawował kierowniczą rolę w Dziale Studiów w Państwowych Zakładach Teletransmisyjnych.

W czasie II wojny światowej, po wybuchu konfliktu, Kuhn zdołał dotrzeć do Francji, gdzie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Jego dalsze losy zaprowadziły go do Wielkiej Brytanii, gdzie pracował w Instytucie Badawczym Admiralicji Brytyjskiej, koncentrując się na technikach radarowych.

W 1945 roku powrócił do Polski i już rok później uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Został wówczas kontraktowym profesorem nadzwyczajnym. Od 1947 roku przez dwa lata pełnił również funkcję prodziekana tego wydziału, a równocześnie kierował Katedrą Teletechniki Łączeniowej. W 1949 roku uzyskał tytuł etatowego profesora nadzwyczajnego.

W 1956 roku miał objąć stanowisko dziekana Wydziału Łączności, lecz został wybrany na prorektora uczelni, co zmusiło go do odrzucenia tej propozycji. Funkcję prorektora sprawował do 1959 roku. W 1963 roku Katedra, którą kierował, została przekształcona w Katedrę Telekomutacji i włączona w skład Instytutu Telekomunikacji. Stanisław Kuhn został uhonorowany miejscem w księdze honorowej „Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej”.

W 1925 roku poślubił Marię Stefanię z Borkowskich (1904–1970). Para doczekała się trójki dzieci: Jadwigi, po mężu Rostkowskiej (zm. 2021), która była doktorem nauk medycznych i hematologiem, Marii, po mężu Jaskólskiej (zm. 2007), radiologiem, oraz Stanisława Jana (ur. 1929), któremu żoną była Joanna Chmielewska.

Stanisław Kuhn zmarł w Warszawie, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Bródnowskim, gdzie został pochowany 25 lutego 1982 roku (kwatera 48G-6-3).

Działalność naukowa

Stanisław Kuhn miał wyjątkową karierę naukową, która obejmowała wiele ważnych ról w instytucjach związanych z elektroniką i telekomunikacją. Był członkiem Prezydium i sekretarzem naukowym Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk, co podkreśla jego zaangażowanie w rozwój naukowy w tym obszarze.

Jego działalność obejmowała również bycie członkiem Komisji Głównej Elektroniki i Telekomunikacji w Komitecie Nauki Techniki, co świadczy o jego wpływie na strategie i kierunki rozwoju nauki w Polsce. Jako wiceprzewodniczący Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Łączności oraz przewodniczący Rady Naukowej w Wojskowym Instytucie Łączności, Kuhn miał możliwość zacieśnienia współpracy między nauką a praktyką w sektorze łączności.

Był również wiceprzewodniczącym Rady Naukowej w Instytucie Łączności, a jego membership in Towarzystwie Naukowym Warszawskim oraz Polskim Towarzystwie Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej potwierdza jego szerokie wpływy w środowisku naukowym. Jako członek Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, brał aktywny udział w kształtowaniu systemu edukacji wyższej w Polsce.

Od 1936 roku, Kuhn zaangażował się w prace Międzynarodowego Komitetu Telegraficznego i Telefonicznego (CCITT). Jego praca w tym komitecie doprowadziła do jego wyboru na wiceprzewodniczącego Komisji Studiów Sieci Półautomatycznych CCITT w 1964 roku, co było istotnym osiągnięciem w jego karierze międzynarodowej.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Kuhn wyróżniał się niezwykłymi osiągnięciami, które zaowocowały przyznaniem mu licznych odznaczeń oraz nagród. W szczególności, jego zasługi dla kraju zostały docenione poprzez przyznanie kilku prestiżowych odznak.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1956),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1956),
• Złoty Krzyż Zasługi (1935),
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955),
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1974).

---

Oceń: Stanisław Kuhn

---