Władysław Starkiewicz

---

Dzieciństwo i młodość

Władysław Starkiewicz przyszedł na świat jako syn Jana Starkiewicza oraz Ludwiki z domu Legieckiej. Miał młodszego brata – Szczęsnego. Jego ojciec pełnił rolę nauczyciela w gimnazjach w Piotrkowie i Kielcach, a także w łódzkiej szkole ludowej. Po powstaniu styczniowym został skazany na zesłanie. Warto dodać, że w 1893 roku był aktywnym członkiem Ligi Narodowej. W 1895 roku Władysław ukończył gimnazjum w Łodzi, a następnie podjął studia medyczne na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, które z powodzeniem zakończył w 1901 roku, uzyskując wyróżnienie.

Praca zawodowa w latach 1902–1947

Władysław Starkiewicz rozpoczął swoją karierę zawodową w styczniu 1902 roku, podejmując pracę w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. Jako asystent na oddziale internistycznym szybko zdobył uznanie, co zaowocowało mianowaniem go ordynatorem tego oddziału w roku 1914, pełnił tę odpowiedzialną funkcję aż do przejścia na emeryturę w 1947 roku.

Jego wkład w medycynę nie ograniczał się wyłącznie do praktyki. Starkiewicz regularnie publikował wyniki swoich badań w renomowanym „Pamiętniku Klinicznym Szpitala Dzieciątka Jezus”. Do jego najważniejszych prac należy zaliczyć:

• Przypadek tętnic nadliczbowych (1917),
• Przypadek zapalenia międzypłatowego opłucnej (1918),
• Krzywa elektrokardiograficzna w przebiegu zawału mięśnia sercowego i w leczeniu naparstnicą (1933).

W 1923 roku Starkiewicz uzyskał stopień doktora, który przyznano mu na Uniwersytecie Poznańskim, na podstawie pracy badawczej poświęconej „Genezie żółtaczki hemolitycznej wrodzonej”. W ciągu swojej kariery aktywnie uczestniczył w życiu zawodowym, będąc członkiem licznych organizacji oraz stowarzyszeń.

Był prezesem Stowarzyszenia Lekarzy Polskich (w latach 1917–1921), a także wiceprezesem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego. Działał w Warszawskim Towarzystwie Higienicznym, Towarzystwie Internistów Polskich oraz w Wydziale Higieny Ludowej. Dodatkowo, jego wiedza i doświadczenie pozwoliły mu znaleźć się w Radzie Nadzorczej Zakładu Leczniczego „Pod Piastem” S.A. w Inowrocławiu.

W latach 1910–1920 Starkiewicz współpracował z Arkadiuszem Puławskim jako współwłaściciel oraz redaktor „Gazety Lekarskiej”. Był również członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma „Zdrowie”, w których to publikował różnorodne artykuły, w tym biografie profesjonalnych lekarzy, na przykład, analizę działań Kazimierza Chełchowskiego w obszarze medycyny i higieny publicznej.

W 1931 roku czasopismo „Medycyna” opublikowało jego opis sylwetki Ignacego Puławskiego, co potwierdza jego talent jako pisarza i badacza. Oprócz pracy w szpitalu, prowadził też praktykę prywatną, co pozwoliło mu nawiązać bliskie relacje z osobami znaczącymi w polskim życiu publicznym. Starkiewicz był lekarzem i przyjacielem Romana Dmowskiego, którego odwiedzał prawie codziennie w ostatnich dniach jego życia.

W trakcie II wojny światowej zaangażował się również w leczenie znanych osobistości, w tym Franciszka Dowmonta Giedroycia oraz Władysława Jabłonowskiego, co ukazuje jego oddanie oraz znaczenie w społeczności medycznej oraz szerzej – w polskim społeczeństwie.

Lata po II wojnie światowej

Po zakończeniu aktywności zawodowej w roku 1947, Władysław Starkiewicz związał się z Wydziałem Zdrowia Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej Warszawa-Śródmieście. Jako konsultant, wspierał pracę przychodni obwodowych, które mieściły się przy ul. Marszałkowskiej 45 oraz ul. Pięknej 24. Jego zaangażowanie w sektorze zdrowia obejmowało także współuczestnictwo w organizacji Spółdzielni Lekarzy Specjalistów „Zdrowie” z siedzibą przy ul. Żurawiej 24, gdzie pełnił rolę lekarza.

Wyróżniony tytułem honorowego konsultanta, Starkiewicz pracował w Szpitalu Dzieciątka Jezus. Dodatkowo, w latach 1948–1953 prowadził zajęcia dydaktyczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Seminarium Duchownym, które znajdowało się przy Krakowskim Przedmieściu 52/54. Jego wykłady koncentrowały się głównie na medycynie społecznej, zwłaszcza w zakresie problematyki zwalczania gruźlicy, narkomanii, alkoholizmu i chorób wenerycznych, a także poświęcał uwagę zagadnieniom genetyki, teorii psychoanalizy i seksuologii.

Życie prywatne

Władysław Starkiewicz, znany ze swojego życia osobistego, ożenił się z Czesławą Gromską (1879–1969). Parę łączyła głęboka więź, jednak nie doczekali się własnych dzieci. Przyjęli na wychowanie Czesława Łuszczyńskiego, który ukończył SGH.

W ostatnich latach swojego życia, Władysław niemal całkowicie stracił wzrok, co znacząco wpłynęło na jego codzienne funkcjonowanie. Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie w lipcu 1958 roku, kiedy to został potrącony przez samochód.

Po śmierci znalazł swój spoczynek na Cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze 212-6-16, gdzie wielu zasłużonych Polaków spoczywa w pokoju.

---

Oceń: Władysław Starkiewicz

---