Mieczysław Niklewicz

---

Życiorys

Mieczysław Niklewicz, po uzyskaniu matury w gimnazjum piotrowskim, zdecydował się na studia prawnicze w Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Jako uczeń gimnazjum zaangażował się w działalność tajnych kół samokształceniowych, przyjmując orientację narodową oraz patriotyczną. W roku 1898/99 wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. W tym samym roku miał także okazję poznać w Krakowie Romana Dmowskiego, który w 1900 roku wprowadził go do Ligi Narodowej.

Był jednym z najbardziej aktywnych członków Towarzystwa Oświaty Narodowej w Królestwie. W latach 1901-1902 odegrał kluczową rolę jako główny organizator strajku szkolnego w gimnazjach w Białej Podlaskiej oraz Zamościu. Niestety, za swoją nieustępliwość został aresztowany i spędził rok w X Pawilonie Cytadeli warszawskiej, a także został relegowany z uniwersytetu z tzw. wilczym biletem. Jednakże zakaz ten został mu cofnięty, co pozwoliło mu w 1907 roku na wznowienie studiów.

Po zwolnieniu z więzienia Mieczysław ponownie zajął się polityką. W 1905 roku objął stanowisko szefa Ligi Narodowej w guberni piotrowskiej i biorąc pod uwagę jego zaangażowanie, został jednym z kluczowych organizatorów Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego w Królestwie Polskim. W 1906 roku dołączył do redakcji „Gazety Polskiej”, która była oficjalnym organem stronnictwa. Działał nieprzerwanie do 1939 roku jako czołowy wydawca dzienników i periodyków obozu narodowego, a także wydawca książek autorów związanych z narodowymi ideami.

W latach 1907–1910 redagował „Gazetę Codzienną” oraz „Głos Warszawski”. Od 1910 roku był wydawcą „Gazety Warszawskiej”, aż do jej zawieszenia w 1915 roku, a w latach 1912-1915 zarządzał „Gazetą Poranną 2 Grosze”. Był też odpowiedzialny za wydawanie wielu popularnych pism, które promowały narodowe idee, takich jak „Ognisko”, „Zorza”, „Polak” oraz „Przegląd Narodowy”. Niklewicz kierował również „Gazetą Warszawską” w latach 1918-1935 oraz „Myślą Narodową”, a także „Warszawskim Dziennikiem Narodowym”. Mimo że formalnie nie był redaktorem tego ostatniego, jego nazwisko było zbanowane przez władze sanacyjne w stopce redakcyjnej. Jego działalność koncentrowała się na organizowaniu wydawnictw narodowych, które były kluczowe dla ruchu narodowego.

W 1909 roku Mieczysław Niklewicz oświadczył się Marji, a w tym czasie przeciwko niemu i Zygmuntowi Balickiemu toczyła się sprawa sądowa, która groziła im więzieniem. Sprawa obejmowała artykuł Zygmunta Balickiego pt. „Program Szymona Konarskiego”, opublikowany w „Przeglądzie Narodowym”. Dzięki interwencji hiszpańskiej królowej, Marii Krystyny, u cara Mikołaja II, Niklewicz został ułaskawiony w 1910 roku, a amnestia ta objęła również Balickiego, który był więziony na początku tego samego roku.

W dniu 7 września 1909 roku Mieczysław oraz Marja wzięli ślub, z którego związku przyszło na świat sześcioro dzieci: Krystyna (1910), Roman (1914), Andrzej (1917), Maria (1918), Ryszard (1920) oraz Konrad (1922). Pierwszy z chłopców zmarł w dzieciństwie w 1916 roku podczas pobytu rodziny w Moskwie. Ślub Niklewiczów został świadkiem Roman Dmowski, który później został ojcem chrzestnym ich pierworodnej córki.

W latach 1912-1915 mieszkanie Niklewiczów w Warszawie stało się jednym z centrum ruchu narodowego. Po powrocie Romana Dmowskiego z Paryża w roku 1920, ich dom stał się jego rodzinnym miejscem. W lecie 1920 roku Dmowski został ojcem chrzestnym syna Niklewiczów-Ryszarda. W 1937 roku rodzina Niklewiczów nabyła resztówkę Drozdowa, znaną również jako dolny dwór, z 19 hektarami parku, sadu i łąk.

W roku 1939, po agresji sowietów, rodzina była zmuszona opuścić Drozdów, jednak wrócili tam w roku 1945. Ostatnie lata zamieszkał w Drozdowie Mieczysław Niklewicz. Zmarł 5 stycznia 1948 roku, pozostawiając po sobie ważny ślad w historii polskiego ruchu narodowego.

---

Oceń: Mieczysław Niklewicz

---