Hanna Hubicka

---

Życiorys

Hanna Hubicka przyszła na świat 18 sierpnia 1889 roku. Jej rodzicami byli Stanisław Wilhelm Paciorkowski oraz Konstancja Alina z domu Tymowska. W rodzinie były jeszcze trzy inne dzieci, w tym jej bracia: Jerzy, Stanisław i Tadeusz.

W Warszawie Hanna zakończyła edukację w gimnazjum. Podczas zawirowań związanych z rewolucją w Królestwie Polskim w 1906 roku, została delegatką do Komitetu do Walki o Szkolnictwo Polskie wybraną przez swoją szkołę. Po ukończeniu studiów na Wydziale Medycznym Uniwersytetu w Lozannie (UNIL), zdobyła tytuł doktora medycyny. W trakcie studiów była aktywną członkinią stowarzyszeń niepodległościowych, takich jak „Filarecja” oraz „Bratnia Pomoc”. Od 1913 roku pracowała jako chirurg w Szpitalu św. Ducha w Warszawie.

W latach I wojny światowej, między 1914 a 1917 rokiem, Hubicka niosła pomoc w szpitalach Czerwonego Krzyża w Kiszyniowie i Brześciu Litewskim. Następnie wspólnie ze swoim mężem, lekarzem Stefanem Hubickim, dołączyła do 25 Korpusu armii rosyjskiej. W drugiej połowie 1915 roku objęła stanowisko kierowniczki oddziału lotnego sanitarno-żywnościowego Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny.

Hanna zaangażowała się w tworzenie tajnych organizacji wojskowych, które miały na celu przygotowanie Polaków służących w armii rosyjskiej do utworzenia oddziałów polskich, wspierających działania Legionów Piłsudskiego. Gdy w lutym 1917 roku w Imperium Rosyjskim wybuchła rewolucja, została pomocnicą głównego lekarza Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Mińsku, gdzie aktywnie uczestniczyła w działaniach „Ligi Polskiej” i „Armii Polskiej”, powołanych w celu walki z Niemcami.

Po rozwiązaniu organizacji, Hanna stała się członkinią tajnego Związku Broni, który później włączono do POW, a ona sama objęła przewodnictwo Sekcji Żeńskich Związku. W ramach Związku pełniła także funkcję łączniczki pomiędzy różnymi oddziałami. Uczestniczyła w tworzeniu Związku Wojskowych Polaków w Mińsku, a w czerwcu 1917 roku, jako jedyna kobieta, była delegatką z 25 korpusu armii rosyjskiej na Zjazd Związków Wojskowych Polaków w Petersburgu.

Po powrocie z Petersburga, wraz z mężem, znalazła się pod Tarnopolem. Od września 1917 roku była odpowiedzialna za wydział prasowy I Korpusu Polskiego na Wschodzie. Jako przewodnicząca organizowała ekspozyturę Koła Polek w Mińsku oraz Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny. W lutym 1918 roku w Mińsku powołano Pogotowie Wojenne Koła Polek, a Hubicka stała się członkinią jego Zarządu.

W parze ze swoim mężem nawiązała kontakt z francuską misją wojskową, która wsparła ich finansowo, przekazując 80 tys. rubli na organizację Wojska Polskiego w Rosji. Angażowali się także w werbunek w obozach jenieckich i oddziałach rosyjskich, prowadząc jednocześnie wydawanie pisma „Placówka”. Po zajęciu Mińska przez wojska niemieckie udało im się przenieść do Bobrujska, gdzie włączyli się w działalność POW.

Hanna brała udział w nieudanej próbie odsunięcia gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego w maju 1918 roku. Po kapitulacji swojego korpusu, wraz ze swoją rodziną i innymi członkami Związku, udała się do Kijowa. Tam, pod pseudonimem „Korczakowa” lub „Hanka”, objęła kierownictwo sekcji łączności w konspiracyjnym Oddziale Żeńskim POW.

Na zlecenie Komendy Głównej POW, w parze z mężem, udało się na misję do Moskwy, a później przez Petersburg dotarli do Finlandii i Paryża, gdzie kontynuowali swoje misje. Po powrocie do Polski, podjęła pracę w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego, a później w Kancelarii Cywilnej Naczelnika Państwa.

Od maja do września 1923 roku była pracowniczką MSZ, a od 1925 rozpoczęła pracę w Departamencie Konsularnym ministerstwa. Hania była także aktywna w ruchu społecznym kobiet w Polsce, pełniła funkcje w stowarzyszeniach i związkach, a w 1930 roku została wybrana z listy BBWR do Senatu III kadencji. W parlamencie zajmowała istotne stanowiska, pracując w komisjach oraz jako sprawozdawczyni.

W 1935 roku, po zakończeniu kadencji senatorskiej, wróciła do MSZ, gdzie pracowała aż do ostatnich chwil przed wybuchem II wojny światowej, przechodząc przez różne szczeble administracji dyplomatycznej.

Życie prywatne

W 1916 roku Hanna Hubicka zawarła małżeństwo ze Stefanem Hubickim. Para doczekała się syna, Andrzeja (1916–1939), który zmarł tragicznie podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku. Po rozwodzie Stefana Hubickiego z jego pierwszą żoną, Hanna ponownie podjęła z nim związek małżeński 17 lutego 1921 roku, w kościele ewangelicko-reformowanym w Warszawie.

Dnia 21 czerwca 1937 roku uzyskała rozwód z Hubickim, a w 1938 roku zawarła nowe małżeństwo z Henrykiem Szlendakiem (1905–1973). Jej życie zakończyło się w Lublinie w 1941 roku.

Hanna Hubicka została pochowana na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.

Ordery i odznaczenia

Hanna Hubicka, wyjątkowa postać, była odznaczana za swoje zasługi oraz niezłomną postawę. Do jej najważniejszych odznaczeń należą:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7598,
• Krzyż Niepodległości z Mieczami, nadany 9 listopada 1931 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 5 lutego 1929 roku.

---

Oceń: Hanna Hubicka

---