Kiejstut Żemaitis

Polityka i administracja

Kiejstut Gabriel Żemaitis, urodzony 18 marca 1906 roku w Piotrkowie Trybunalskim, a zmarły 23 września 1973 roku w Warszawie, był postacią znaczącą w historii Polski.

Był on inżynierem hutnikiem, który znacząco wpłynął na rozwój przemysłu w kraju. W swojej karierze pełnił wiele istotnych ról, w tym rektora Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie.

Jako polityk, Żemaitis był również ministrem hutnictwa w latach 1952–1957, co pozwoliło mu kształtować politykę przemysłową ówczesnej Polski. W 1957 roku piastował funkcje ministra przemysłu maszynowego oraz ministra przemysłu ciężkiego, kontynuując swoją działalność na rzecz rozwoju gospodarki.

Warto także wspomnieć, że był posłem na Sejm PRL I kadencji, co stanowiło zwieńczenie jego zaangażowania w sprawy publiczne. Kiejstut Żemaitis pozostaje w pamięci jako budowniczy Polski Ludowej, który odegrał kluczową rolę w ówczesnych przemianach społeczno-gospodarczych.

Życiorys

Kiejstut Żemaitis był synem Macieja i Albiny. Jego edukacja na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie zakończyła się w 1928 roku, kiedy to uzyskał tytuł magistra inżyniera metalurga. Przez następne lata, do 1939 roku, pracował w Hucie „Częstochowa” oraz „Baildon”. W 1961 roku odznaczył się tytułem naukowym profesora nadzwyczajnego nauk technicznych AGH. Na początku pełnił rolę kierownika Zakładu Elektrometalurgii Stali, by później objąć Katedrę Metalurgii Stali. Po reorganizacji struktury AGH w 1969 roku, został kierownikiem Zakładu Stalownictwa w Instytucie Metalurgii. W swojej karierze opublikował wiele prac związanych z metalurgią.

W 1963 roku objął stanowisko rektora AGH, które zajmował przez dwie kadencje, kończąc w 1969 roku. Następnie do 1971 roku zarządzał katedrą. Kiejstut Żemaitis był również członkiem Polskiej Akademii Nauk.

W kontekście działalności wojskowej, od sierpnia 1944 roku służył w 2 Armii Wojska Polskiego, gdzie piastował stanowiska dowódcy kompanii oraz kapitana. Politycznie zaangażował się w 1946 roku, wstępując do Polskiej Partii Robotniczej, a w 1948 roku do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W PZPR był zastępcą członka Komitetu Centralnego w latach 1959–1964, a następnie członkiem do 1968 roku. W latach 1965–1969 brał udział w pracach egzekutywy komitetu wojewódzkiego w Krakowie.

W 1946 roku objął stanowisko zastępcy dyrektora w Centralnym Zarządzie Przemysłu Hutniczego w Katowicach. Później, w latach 1949–1952, zasiadał jako kierownik w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego, a w 1952 roku w Ministerstwie Hutnictwa. Kolejne lata przyniosły mu tytuł ministra hutnictwa (1952–1957), ministra przemysłu maszynowego (1957), a także ministra przemysłu ciężkiego (1957–1959). Po opuszczeniu ministerstwa, do 1963 roku pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Dodatkowo, posiadał mandat poselski na Sejm PRL I kadencji.

Kiejstut Żemaitis został pochowany na cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze 55-1-8.

Odznaczenia

Kiejstut Żemaitis otrzymał wiele ważnych odznaczeń za swoje zasługi. Poniżej przedstawiamy jego osiągnięcia w tej dziedzinie:

  • Order Budowniczych Polski Ludowej, przyznany 21 lipca 1971,
  • Order Sztandaru Pracy I klasy, który otrzymał dwukrotnie, w tym po raz drugi w 1956,
  • Złota odznaka „Zasłużony Działacz Związku Zawodowego Hutników”, przyznana w 1966.

Przypisy

  1. Cmentarz Stare Powązki: MACIEJ ŻEMAITIS, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 23.02.2020 r.] .
  2. Fikus Magdalena Maria, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 10.04.2012 r.] .
  3. Nowiny Rzeszowskie, nr 200 (6969), 22.07.1971 r., s. 1.
  4. M.P. z 1956 r. nr 58, poz. 636.
  5. Jakość - nowoczesność - warunki życia i pracy [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 234, 09.10.1966 r., s. 1.
  6. Nota biograficzna na stronie AGH
  7. portal historia AGH

Oceń: Kiejstut Żemaitis

★★★★★
Średnia ocena:4.85 Liczba ocen:22