Leopold Lewin

---

Życiorys

Leopold Lewin, urodzony w okresie, który kształtował polską kulturę, rozpoczął swoją edukacyjną podróż w 1927 roku, kończąc I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego w Piotrkowie Trybunalskim. Ten sam rok przyniósł początek jego studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1928 roku Lewin zajął się dalszym kształceniem w Wyższej Szkole Dziennikarskiej. Obie uczelnie ukończył z powodzeniem w 1931 roku.

Jego przygoda literacka rozpoczęła się wraz z współpracą z miesięcznikiem „Dźwignia”, a rok 1929 to czas debiutu poetyckiego, który zaowocował publikacją pierwszych utworów. W 1931 roku zadebiutował z tomem poezji zatytułowanym „Wyrąb lasu”. Poza twórczością literacką, Lewin był także aktywnym współpracownikiem „Miesięcznika Literackiego”. W latach 1931–1939 pełnił funkcję aplikanta sądowego, a w 1935 roku zdał egzamin sędziowski. Krótkoterminową pracę w Ministerstwie Sprawiedliwości zaliczał do swoich doświadczeń zawodowych, ale większość kariery dziennikarskiej spędził w Warszawskiej Informacji Prasowej przed wybuchem II wojny światowej.

Po zakończeniu wojenny w 1939 roku Lewin osiedlił się w Lwowie. Jego życie nabrało dramatycznego zwrotu, gdy w styczniu 1940 roku został aresztowany przez Sowietów. Został więziony do 1941 roku, a następnie skazany na pięć lat ciężkich robót w Archangielsku. Po uzyskaniu wolności we wrześniu 1941 roku wstąpił do Armii Andersa, stając się częścią delegacji ambasady RP w Dżambule (Kazachstan) od 1942 roku.

W czerwcu 1942 roku, wskutek zerwania stosunków polsko-sowieckich, Lewin ponownie został aresztowany i skazany na karę śmierci z powodu oskarżeń o zdradę stanu. Ułaskawiony, dołączył do Związku Patriotów oraz objął funkcję redaktora naczelnego w wydawnictwie Głównego Zarządu Politycznego Ludowego Wojska Polskiego. Podczas służby w Ludowym Wojsku Polskim w latach 1944–1946, nie zapomniał o swojej pracy literackiej. W latach 1945-1948 pełnił rolę sekretarza Związku Zawodowego Literatów Polskich oraz związku PPS, a od 1948 roku przystąpił do PZPR.

Lewin był także redaktorem działu literackiego dziennika „Robotnik” w latach 1945–1948. Po latach pracy w innych mediach, takich jak tygodnik „Kultura” w latach 1963–1970 oraz miesięcznik „Literatura na Świecie” w latach 1970–1977, 23 sierpnia 1980 roku wziął udział w apelu 64 intelektualistów o dialog z komunistycznymi władzami podczas strajków. Jego życie zakończyło się, a miejsce wiecznego spoczynku znalazł na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 4 rz. 2 m. 6).

Odznaczenia i nagrody

W okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Leopold Lewin otrzymał szereg ważnych odznaczeń, które doceniały jego wkład w rozwój kraju. Jego osiągnięcia zostały uhonorowane:

• Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski,
• Orderem Sztandaru Pracy I klasy,
• Medalem 30-lecia Polski Ludowej,
• radzieckim odznaczeniem „Znak Honoru”.

Dodatkowo, w uznaniu jego zasług, otrzymał również:

• 1967 – nagrodę II stopnia Ministra Obrony Narodowej,
• 1985 – nagrodę miasta Warszawy.

Twórczość

Leopold Lewin był utalentowanym twórcą, który wniósł znaczący wkład w literaturę polską, szczególnie w zakresie poezji. Jego prace często wpisywały się w nurt realizmu socjalistycznego, co ukazuje przykład wiersza „Pieśń Partii Zjednoczonych”.

W bogatym dorobku poetyckim Lewina można wyróżnić szereg istotnych zbiorów, które na stałe wpisały się w polską literaturę:

• Wyrąb lasu (1931),
• Kora pisana (1933),
• Sen zimowy (1934),
• Sen o powrocie (1948),
• Poezje (1950),
• Żołnierska droga (1953),
• Poezje wybrane (1956),
• Wiersze z półwiecza (1981),
• Powracające wzruszenia (1984),
• Posłanie do wnuka (1985),
• Skrzydła wiatraków (1989),
• Obiecana i święta (1989).

Nie można również pominąć jego działalności poza literaturą, jako że Lewin był autorem słów hymnu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, znanego jako Pod sztandarami Marksa, Lenina.

---

Oceń: Leopold Lewin

---