Jerzy Lesisz

---

Życiorys

Jerzy Lesisz był synem Józefa oraz Antoniny z Woźniakowskich. Po ukończeniu Prywatnego Gimnazjum Jacobsona w Piotrkowie w 1908 roku, kontynuował swoje wykształcenie na studiach medycznych, które zakończył w 1917 roku w Moskwie. W czasie I Korpusu Polskiego w Rosji był żołnierzem, a w listopadzie 1918 roku, został przyjęty do Polskiej Siły Zbrojnej, awansując na stopień porucznika. Także w tym samym roku przydzielono go do 1 pułku piechoty, który później przekształcono w 7 pułk piechoty Legionów.

12 października Rada Regencyjna ustaliła wówczas „starszeństwo rangi” na datę 1 stycznia 1918. Jeszcze w tym samym roku, a konkretnie 29 stycznia 1919 roku, Lesisz został przeniesiony do Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, gdzie objął stanowisko młodszego referenta w Sekcji II. Uczestniczył w wojnie z bolszewikami jako dowódca pociągu sanitarnego numer 17, zdobywając doświadczenie w trudnych warunkach.

Na tym stanowisku, 24 września 1920, został zatwierdzony w stopniu kapitana w korpusie lekarskim, w grupie byłych Korpusów Wschodnich oraz byłej armii rosyjskiej, z datą mianowania na 1 kwietnia 1920. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Kierownictwie Transportów Wojskowych M.S.Wojsk., jednocześnie będąc na ewidencji Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr I w Warszawie.

W 1922 roku Lesisz został zweryfikowany w stopniu majora z datą starszeństwa na 1 czerwca 1919, zajmując 357. lokatę w korpusie oficerów rezerwowych sanitarnych. Jako oficer rezerwowy kontynuował służbę czynnie. W 1924 roku, z dniem 1 lipca, został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu majora, a następnie, 2 listopada 1927 roku, przydzielono go do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie jako hospitanta VIII Kursu Normalnego.

Po ukończeniu kursu, w sierpniu 1929 roku, przeniesiono go do Oddziału IV Sztabu Głównego na stanowisko referenta. W czerwcu 1930 roku powrócił do Departamentu Zdrowia M.S.Wojsk. na stanowisko kierownika referatu. W 1931 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 oraz zajmował drugą lokatę w korpusie oficerów sanitarnych. Przy dalszych przekształceniach w 1933 roku przeniesiono go do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie na stanowisko starszego ordynatora.

Jeszcze w 1936 roku był wykładowcą w CWSan. oraz komendantem Wojskowego Szpitala Sezonowego na ulicy Suchej w Ciechocinku. Jego adres mieszkalny w Warszawie to ulica Oboźna 7 m. 1a. W 1939 roku pełnił rolę kierownika zespołu kadry zapasowej szpitali polowych.

W trakcie kampanii wrześniowej 1939 roku, po sowieckiej agresji na Polskę, Lesisz trafił do niewoli sowieckiej, a następnie przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie, a jego ciało pochowane zostało w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 roku znajduje się oficjalny Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Symboliczny grób Jerzego Lesisza znajduje się na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 176-3-34).

Na podstawie postanowienia nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 roku, Jerzy Lesisz został pośmiertnie awansowany do stopnia generała brygady. Uroczystość ogłoszenia awansu miała miejsce 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie wydarzenia „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Jerzy Lesisz, znany ze swoich zasług, został uhonorowany wieloma odznaczeniami. Poniżej znajduje się lista jego nagród:

• Krzyż Walecznych,
• Medal Niepodległości,
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”.

---

Oceń: Jerzy Lesisz

---