Franciszek Biernacki

---

Życiorys

Franciszek Biernacki przyszedł na świat w rodzinie o bogatych tradycjach. Jego rodzice, Karol i Antonina z Terpiłowskich, wychowali go w atmosferze patriotyzmu, co niewątpliwie wpłynęło na jego późniejsze wybory życiowe. Jako brat Tadeusza, który współtworzył słowa popularnej pieśni „My, Pierwsza Brygada”, miał w sobie ducha legionowego, który popychał go do działania.

W edukacji początkowej, Biernacki zdobył wiedzę w szkole powszechnej oraz ukończył gimnazjum w Warszawie, uzyskując maturę w 1918 roku. W czasie I wojny światowej brał udział w walkach na Wołyniu oraz Polesiu jako żołnierz Legionów Polskich, od 1 lipca 1915 do października 1916. Po ukończeniu kursu podoficerskiego w Zegrzu, od lipca 1917 roku aktywnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Od listopada 1918 roku służył w Wojsku Polskim, awansując na stopień sierżanta w 36 pp Legii Akademickiej. Jako dowódca plutonu odegrał istotną rolę w odsieczy Lwowa pomiędzy 10 listopada 1918 a 1 stycznia 1919 roku.

Biernacki, awansowany na podporucznika piechoty, został wyznaczony do dowodzenia Wojskową Stacją Meteorologiczną w Warszawie między lutym 1919 a październikiem 1922 roku. W 1922 roku uzyskał stopień porucznika, jednocześnie stając się studentem Oficerskiej Szkoły Topografów przy Wojskowym Instytucie Geograficznym, którą ukończył w 1924 roku. Po tym zdobył przydział do Wydziału Kartograficznego WIG i zyskał status członka Korpusu Geografów.

W 1927 roku awansował do stopnia kapitana. Niezależnie od kariery wojskowej, rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego w 1921 roku, które jednak przerwał na rzecz Politechniki Warszawskiej, gdzie kontynuował naukę na Wydziale Geodezyjnym, ale i te studia zakończyły się bez dyplomu inżyniera z powodu opóźnienia w przystąpieniu do egzaminu.

W latach 1925–1939 Biernacki był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Topografów oraz nauczał kartografii na Politechnice Warszawskiej między 1930 a 1932 rokiem. W marcu 1937 roku mianowany został na stopień majora. W marcu 1939 pełnił ważną funkcję w Wydziale Kartograficznym WIG jako kierownik referatu przygotowań. Po wybuchu II wojny światowej, w wyniku wydarzeń między 5 a 15 września 1939, ewakuowano go do Lwowa oraz internowano na Węgrzech do 2 maja 1940 roku.

Franciszek Biernacki przedostał się do Francji, gdzie aktywnie uczestniczył w formowaniu WIG. Ewakuowany w czerwcu 1940 roku do Glasgow, pracował tam do 20 października 1947 roku. Po powrocie do kraju 5 grudnia 1947 roku, zakończył czynną służbę wojskową. 14 lutego 1948 roku, Rada Wydziału Geodezji Politechniki Warszawskiej przyznała mu tytuł inżyniera w zakresie miernictwa stosowanego. Następnie, od 16 marca 1948 roku, podjął pracę w Geodezyjnym Instytucie Naukowo-Badawczym, jako kierownik Oddziału Kartograficznego aż do 1952 roku.

Biernacki wznowił studia geodezyjne, kończąc je pracą dyplomową oraz zdanymi egzaminami, co pozwoliło mu uzyskać tytuł inżyniera geodety 26 czerwca 1948 roku. Po obronie pracy doktorskiej 3 maja 1949 roku, zdobył tytuł doktora nauk technicznych. Jego twórczość naukowa zaowocowała wydaniem pracy „Teoria odwzorowań powierzchni dla geodetów i kartografów,” opublikowanej przez Główny Urząd Pomiarów Kraju w Warszawie w 1949 roku.

Od 1949 roku rozwijał karierę naukową na Politechnice Warszawskiej, pełniąc funkcję adiunkta, samodzielnego pracownika naukowego oraz zastępcy profesora. 27 maja 1955 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1949–1962 uczył kartografii również na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie wpłynął na rozwój wielu studentów jako promotor pięciu prac doktorskich.

Franciszek Biernacki zmarł w Warszawie, a jego pamięć uhonorowano pochówkiem na cmentarzu Powązkowskim, gdzie spoczywa w kwaterze 293-2-3.

Publikacje

W roku 1925 Franciszek Biernacki wydał swoją pierwszą broszurę zatytułowaną „Przyszłość, przeszłość i stan obecny Mapy Polskiej”, która została opublikowana przez WIG w Warszawie. Praca ta wprowadziła go na arenę publiczną jako specjalistę w dziedzinie geodezji i kartografii.

W ciągu swojej kariery Biernacki napisał łącznie 60 prac naukowych, które w znaczący sposób wpłynęły na rozwój geodezji oraz kartografii w Polsce. Wśród jego znanych publikacji znajdują się m.in.: „Odwzorowania Quasi-stereograficznego WIG”, którą współautorował w 1939 roku i która ukazała się w Warszawie oraz „Podstaw teorii odwzorowań kartograficznych” wydana przez PWN w Warszawie w 1973 roku.

Funkcje (wybór)

Franciszek Biernacki pełnił szereg istotnych funkcji w czasie swojej kariery, które znacząco wpłynęły na rozwój dziedziny geodezji i kartografii.

• prodziekan do spraw dydaktyki na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, w latach 1958–1960,
• członek Komisji Dyscyplinarnej Studentów PW w latach 1956–1959,
• członek Komitetu do Spraw Kartografii Ogólnej przy Prezesie Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii (GUGiK) od 1965,
• członek Stowarzyszenia Geodetów Polskich od 1949,
• członek Polskiego Towarzystwa Geograficznego od 1948.

Ordery i odznaczenia

W bogatej karierze Franciszka Biernackiego, wyróżnienia odgrywały niezatarte znaczenie, które podkreślały jego zaangażowanie i osiągnięcia. Poniżej przedstawiono kluczowe odznaczenia, które mu przyznano:

• Krzyż Niepodległości, nadany 2 sierpnia 1931 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 19 marca 1931 roku,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

---

Oceń: Franciszek Biernacki

---