Aleksander Teodor Jan Hauke, znany również jako herbu Bosak, to postać o znaczącym dorobku w historii Polski. Urodził się 6 maja 1880 roku w Piotrkowie Trybunalskim. Jego życie i kariera zawodowa są przykładem zaangażowania w służbę wojskową oraz techniczne aspekty inżynierii.
W szeregu Wojska Polskiego, hauke awansował do rangi majora inżynierów saperów, co potwierdza jego kompetencje oraz doświadczenie w dziedzinie inżynierii wojskowej. Jego życie zakończyło się 4 października 1949 roku w Krakowie, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii kraju.
Życiorys
Aleksander Hauke był synem Zygmunta (1851–1912) i Zofii z domu Kosteckiej, pozostał wnukiem Aleksandra Jana oraz Franciszka Kosteckiego. Ukończył studia inżynierskie, co zapewniło mu solidne podstawy w swoim zawodzie.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, dołączył do Wojska Polskiego, gdzie szybko awansował do rangi majora saperów z datą starszeństwa przypisaną na 1 czerwca 1919 roku. W latach 1923–1924 pełnił funkcję oficera 10 pułku saperów w Przemyślu. Jednocześnie, jako oficer nadetatowy tej jednostki, zajmował się kierowaniem referatem w Departamencie V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Następnie przeszedł w stan spoczynku.
W 1928 roku, jako emerytowany oficer, mieszkał w Warszawie. W 1934 roku pozostał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I, co oznaczało, że był „przewidziany do użycia w czasie wojny”.
Warto także zaznaczyć, że Aleksander Hauke był aktywnym członkiem Sodalicji Mariańskiej panów pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny, Królowej Korony Polskiej. W latach 30. przewodniczył radzie wyższej Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Warszawie.
Jego małżonką była Maria z domu Dunin-Markiewicz herbu Łabędź (1882–1956), z którą miał dzieci: Maurycego (1911–1970), Zofię (1913–1958) oraz Zygmunta (1916–2009). Po swoim odejściu, Aleksander Hauke znalazł miejsce spoczynku na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze CD, w rządzie wschodnim.
Odznaczenie
Wśród odznaczeń przyznawanych za zasługi dla Kościoła i Papieża, szczególnie wyróżnia się Krzyż Dla Kościoła i Papieża, znany również jako „Pro Ecclesia et Pontifice”.
Jest to zaszczytne wyróżnienie, które zostało przyznane przez Watykan.
Przypisy
- Pod egidą św. Wincentego à Paulo. „Kurier Warszawski”, s. 7, Nr 9 z 09.01.1937 r.
- List otwarty do Pana Ministra Sprawiedliwości. „Gazeta Polska”, s. 1, Nr 9 z 12.01.1928 r.
- Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 899.
- Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 829.
- Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 816.
- Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 20.
- Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1547.
- Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 906.
- Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 20.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 350, 852.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Krzysztof Zdonek | Mieczysław Żarski | Stanisław Gliwicz | Konrad Guderski | Bohdan Górski | Witold Żarski | Klemens Falkowski | Leon Strzelecki | Marian Frydrych | Tadeusz Puszczyński | Zygmunt Kujawski | Stefan Jażdżyński | Wacław Łęgowski | Aleksander Szychowski | Zygmunt Turski | Krzysztof Owczarek (generał) | Adam Sałaciński | Ludomir Cieśliński | Włodzimierz Drzewieniecki | Stefan Gorgoń-DrużbickiOceń: Aleksander Hauke