Włodzimierz Drzewieniecki

Wojsko i służby mundurowe

Włodzimierz Marian Drzewieniecki, znany również pod nazwiskiem Birnbaum, to postać, która swoją obecnością wpisała się w historię Polski oraz polskiej emigracji w Stanach Zjednoczonych. Urodził się 14 grudnia 1914 roku w Piotrkowie Trybunalskim, a swoją egzystencję zakończył 13 lutego 2010 roku w Buffalo.

Był on majorem dyplomowanym piechoty w Wojsku Polskim, co podkreśla jego wojskowy zamiar i zaangażowanie w służbę dla kraju. Drzewieniecki był także historykiem emigracyjnym, zdobywając wiedzę na temat dziejów oraz losów Polaków na obczyźnie.

Życiorys

W młodości, Włodzimierz Drzewieniecki zdobywał edukację w Częstochowie, gdzie uczęszczał najpierw do gimnazjum, a następnie kontynuował naukę w Korpusie Kadetów nr 2. Po uzyskaniu matury w 1935 roku, podjął decyzję o wstąpieniu do Szkoły Podchorążych Piechoty. Zaledwie dwa lata później, 1 października 1937 roku, został awansowany do stopnia podporucznika piechoty i przypisany do 84 pułku piechoty.

W czasie mobilizacji, która miała miejsce w marcu 1939 roku, objął dowództwo nad 11 kompanią strzelecką, w której później pełnił funkcję dowódcy plutonu. Po armii, przebywał w obozie w Działdowie, po kapitulacji Modlina, skąd udało mu się uciec. Włodzimierz był także członkiem Związku Walki Zbrojnej, co podkreśla jego zaangażowanie w walkę o wolność.

W grudniu 1940 roku, nie tracąc nadziei, podjął długą podróż przez Słowację i Węgry, aż dotarł do Palestyny, gdzie wstąpił do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Jego kariera wojskowa nabrała tempa, gdy 1 stycznia 1943 roku awansował do stopnia porucznika piechoty, a także ukończył kurs w British Army Staff College w Hajfie. Wkrótce potem, zyskał nową rolę jako dowódca plutonu w 5 Dywizji Piechoty. Właściwie 1 marca 1944 roku awansował do stopnia kapitana piechoty, a w tym samym roku uzyskał również tytuł oficera dyplomowanego, pracując w sztabie 2 Korpusu Polskiego.

Po przyjeździe do Wielkiej Brytanii, kontynuował służbę w oddziale operacyjnym sztabu 2 Korpusu. Następnie, od 28 grudnia 1946 roku do 31 marca 1947 roku, był częścią oddziału Administracji Rezerw Sztabu Głównego, a od kwietnia 1947 roku pracował w Oddziale ds. Szeregowych Inspektoratu Generalnego Polskiego Korpus Przysposobienia i Rozmieszczenia. Ostatecznie, zakończył swoją służbę wojskową z tytułem majora dyplomowanego. W grudniu 1947 roku, na znak nowego początku, emigrował do Kanady, a w 1950 roku udał się do Stanów Zjednoczonych.

Na początku zamieszkał w Toledo, a następnie przeniósł się do Chicago, gdzie związał się z firmą International Industries. W 1953 roku osiedlił się w Stevens Point, gdzie rozpoczął pracę jako redaktor tygodnika „Gwiazda Polarna”, jednocześnie podejmując studia na Uniwersytecie w Medison, które ukończył w 1957 roku. Kolejny krok w jego życiu akademickim to Uniwersytet Chicagowski, gdzie uzyskał dyplom w 1958 roku i rozpoczął pracę jako asystent w 1959 roku. Po obronie doktoratu w 1963 roku, objął stanowisko docenta.

W tym samym roku podjął pracę w State University College w Buffalo, gdzie w 1966 roku uzyskał tytuł profesora. Jako profesor, pełnił ważne funkcje, m.in. dziekana Wydziału Historycznego w latach 1969–1971 oraz dyrektora Instytutu Europy Wschodniej w latach 1967–1972. Nowością w jego karierze było utworzenie Instytutu Studiów Etnicznych w Buffalo w 1980 roku, gdzie w latach 1980–1981 był jego pierwszym dyrektorem.

Włodzimierz Drzewieniecki jest autorem wielu prac historycznych oraz licznych artykułów publikowanych w gazetach zarówno w języku polskim, jak i angielskim. Wspierał takie czasopisma jak „Zeszyty Historyczne”, „Weteran”, „Gońca Karpackim”, „Nowym Dziennikiem”, „Gwiazdą Polarną”, „Tygodniem Polskim”, „Niagara Frontier”, „The Buffalo News” oraz „The Polish Review”. Również był aktywnym działaczem w Polskiej Fundacji Kulturalnej i członkiem Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce oraz Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku.

W 2000 roku, za „wybitne osiągnięcia w pracy naukowej, dydaktycznej i społecznej oraz zasługi w działalności na rzecz Polski”, został uhonorowany Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi RP.

Wybrane publikacje

Wśród wybranych publikacji Włodzimierza Drzewienieckiego zaobserwować można szereg ważnych dzieł, które przyczyniają się do kształtowania wiedzy o historii Polaków, szczególnie w kontekście ich osiedlenia w Stanach Zjednoczonych. Poniżej przedstawiamy kluczowe pozycje jego autorstwa:

  • The German-Polish frontier, Chicago: Polish Western Association of America 1959,
  • The Polish Armed Forces in World War II.: exhibition, Buffalo: The Buffalo and Erie County Historical Society 1966,
  • James M. Rozan: a pioneer Polish-American politician in Buffalo, Buffalo: Partners Press 1971,
  • Zapomniany oddział wołyńskiej Brygady Kawalerii-IV Batalion 84 Pułku Strzelców Poleskich (kolegom z wrześniowego IV/84 p.s.p. poświęcam), Buffalo, N.Y.: Polish Cultural Found. 1973,
  • Public library service to American ethnics: the Polish Community on the Niagara Frontier, Buffalo, NY: The Polish Cultural Foundation 1974,
  • Mobilizacja marcowa 1939, widziana oczyma dowódcy Kompanii 84-go pułku Strzelców Poleskich, Buffalo, NY: The Polish Cultural Found. 1975,
  • Polonica buffalonensis: annotated bibliography of source and printed materials dealing with the Polish-American Community in the Buffalo, New York, Area, New York: Buffalo and Erie County Historical Society 1976,
  • Współdziałanie kawalerii z piechotą w świetle książki Jerzego Boguskiego „Artyleria konna w Kampanii Wrześniowej 1939 roku”, Buffalo: The Polish Cultural Foundation 1977,
  • „Karpacka Podchorążówka” (17 kwietnia – 16 sierpnia, 1942), Buffalo: The Polish Cultural Foundation 1977,
  • Wrześniowe wspomnienia podporucznika, Warszawa: Wyd. Ministerstwa Obrony Narodowej 1978,
  • Poles in America: yesterday and today, Buffalo: The Polish Cultural Foundation 1980,
  • Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich i 3 Dywizja Strzelców Karpackich w literaturze i prasie: bibliografia, Buffalo: The Polish Cultural Foundation 1983,
  • Przez Bałkany do Brygady Karpackiej, Buffalo: Polish Cultural Foundation 1990,
  • Angielski szlif: wspomnienie oficera sztabu 2. korpusu, Buffalo, N.Y. – Toruń: The Polish Cultural Foundation – Biblioteka Uniwersytecka 2001.

Publikacje te dokumentują nie tylko życie Polaków w Ameryce, ale również ich wkład w historię oraz kulturę, co podkreśla ich znaczenie w polskiej diasporze.

Ordery i odznaczenia

Włodzimierz Drzewieniecki został uhonorowany wieloma ważnymi odznaczeniami, które świadczą o jego odwadze i zasługach. Poniżej przedstawiam niektóre z nich:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 13719,
  • Krzyż Walecznych.

Przypisy

  1. Pawlak 2019, s. 275.
  2. Wesołowski i Stepan podają jako miejsce śmierci miejscowość Kenmore.
  3. Wesołowski i Stepan 2012, s. 410.
  4. Wesołowski i Stepan 2012, s. 409.
  5. M.P. z 2000 r. nr 11, poz. 230.
  6. Kawalerowie Orderu Virtuti Militari. stankiewicze.com.
  7. Łukomski Ł. G., Polak P. B., Suchcitz S. A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 403.

Oceń: Włodzimierz Drzewieniecki

★★★★★
Średnia ocena:4.86 Liczba ocen:24